Prologue

Leżymy w Twoim ogromnym łożu, które przytłacza mnie swoją wielkością w ten sam sposób, w który przytłacza mnie Twoja bliskość. „Nie chcę wychodzić za mąż” oznajmiam pewnym tonem i czekam na Twoją reakcję. Śmiejesz się. W sumie właśnie tego się spodziewałam, a jednak jestem pewna podjętej przez siebie decyzji. „A dlaczegóż to?” pytasz jak zwykle pewny siebie, jakbyś był przeświadczony, że sobie coś ubzdurałam, że to chwilowe i wkrótce zmienię zdanie.

„Nie chcę zatracić się całkiem w drugiej osobie. Małżeństwo to dzielenie się z partnerem wszystkim. A ja potrzebuję swojego kawałka świata, rozumiesz?” kończę swój krótki wywód bez nadziei na to, że cokolwiek do Ciebie dotarło. „Wygłupiasz się, mała” wybuchasz śmiechem, a mi nie pozostaje nic innego jak odwrócić się od ciebie dupą i grać obrażoną.

Dzień dobry. Nie mogłam się powstrzymać. Wierzę, że teraz wszystko ruszy z trzaskiem i powróci moja dawna forma. 

I obiecuję, że nie zawiodę. 

Będzie tak, jak lubię - krótko, dziwnie, patologicznie. 

Informować? :)